Waaraan hebben de Oranjes hun verering verdiend? Niet aan hun prestaties en evenmin aan hun capaciteiten Maar waaraan dan wel?
De toekomst van Oranje - Van Willem de Eerste tot Willem de Laatste -
De monarchie hoort thuis in het museum van afgedankte staatsvormen. Het is een instituut dat zichzelf al eeuwen heeft overleefd. Ooit zullen de Nederlanders die het met die stelling eens zijn hun gelijk krijgen.
Het valt niet te ontkennen dat de laatste jaren de populariteit van ons koningshuis gestaag afneemt. De populairste Oranjes zijn import: Emma, Bernhard, Claus en Hendrik waren razend populair, hoewel ze geen spatje Oranjebloed hadden. Ook de flamboyante Máxima scoort in de peilingen aanzienlijk hoger dan haar houterige echtgenoot Willem-Alexander.
Tegelijkertijd groeit het aantal bezwaren tegen de monarchie: een ouderwetse poppenkast, de schimmige kostenstructuur, de kritiekloze adoratie van de familie, het openstaan voor corruptie, geen voeling met de huidige maatschappij, enz. Maar het meest wezenlijke bezwaar is natuurlijk dat het systeem van automatische erfopvolging niet democratisch is. Een monarchie is per definitie ondemocratisch.
Uit angst voor stemmenverlies zwijgt de politiek. Toch gaan er steeds vaker stemmen op om de familie van Oranje-Nassau te verlossen uit hun zelfgekozen ‘lijden’.
Historicus Gerard Aalders onderzoekt in hoeverre ons koningshuis haar langste tijd heeft gehad. Aan de hand van rationele argumenten en op basis van affaires, strapatsen, misstappen en schandalen vraagt hij zich af welke redenen er nog zijn om de monarchie voort te zetten. Strikt gemeten naar haar matige verdiensten en ontdaan van alle mythen en franje. Aalders komt tot opvallende conclusies.
Historicus Gerard Aalders schreef over kartels, de Bilderbergconferenties, inlichtingendiensten en economische oorlogvoering. Eerder verschenen Wilhelmina, fictie en werkelijkheid, Bernhard, alles was anders en Oranje Zwartboek (nu in de 12e druk!).
De toekomst van Oranje - Van Willem de Eerste tot Willem de Laatste -
De monarchie hoort thuis in het museum van afgedankte staatsvormen. Het is een instituut dat zichzelf al eeuwen heeft overleefd. Ooit zullen de Nederlanders die het met die stelling eens zijn hun gelijk krijgen.
Het valt niet te ontkennen dat de laatste jaren de populariteit van ons koningshuis gestaag afneemt. De populairste Oranjes zijn import: Emma, Bernhard, Claus en Hendrik waren razend populair, hoewel ze geen spatje Oranjebloed hadden. Ook de flamboyante Máxima scoort in de peilingen aanzienlijk hoger dan haar houterige echtgenoot Willem-Alexander.
Tegelijkertijd groeit het aantal bezwaren tegen de monarchie: een ouderwetse poppenkast, de schimmige kostenstructuur, de kritiekloze adoratie van de familie, het openstaan voor corruptie, geen voeling met de huidige maatschappij, enz. Maar het meest wezenlijke bezwaar is natuurlijk dat het systeem van automatische erfopvolging niet democratisch is. Een monarchie is per definitie ondemocratisch.
Uit angst voor stemmenverlies zwijgt de politiek. Toch gaan er steeds vaker stemmen op om de familie van Oranje-Nassau te verlossen uit hun zelfgekozen ‘lijden’.
Historicus Gerard Aalders onderzoekt in hoeverre ons koningshuis haar langste tijd heeft gehad. Aan de hand van rationele argumenten en op basis van affaires, strapatsen, misstappen en schandalen vraagt hij zich af welke redenen er nog zijn om de monarchie voort te zetten. Strikt gemeten naar haar matige verdiensten en ontdaan van alle mythen en franje. Aalders komt tot opvallende conclusies.
Historicus Gerard Aalders schreef over kartels, de Bilderbergconferenties, inlichtingendiensten en economische oorlogvoering. Eerder verschenen Wilhelmina, fictie en werkelijkheid, Bernhard, alles was anders en Oranje Zwartboek (nu in de 12e druk!).
