In de Franse cultfilm La haine tuimelt een man uit een vijftig verdiepingen tellend gebouw. ‘Jusqu’ici tout va bien, jusqu’ici tout va bien, jusqu’ici tout va bien’, prevelt hij tijdens zijn val. Het doet denken aan de wereld vóór corona. In dit boek legt Nick Meynen uit dat de pandemie geen accident is. Noch een straf van god, wraak van Moeder Natuur of kwestie van karma. Ze is wel een logische consequentie van de politieke keuzes die onze beleidsmakers al decennialang maken, keuzes die mens en planeet verdrinken in het ijskoude water van de egoïstische berekening. Er is geen weg terug naar normaal, stelt Meynen, want niets aan de precorona-economie was normaal. ‘Dit verdient een breed en internationaal publiek’, schreef Naomi Klein over Frontlijnen, zijn vorige boek dat ook werd opgenomen in het lijstje van de tien beste boeken over klimaatverandering van het Amerikaanse jongerentijdschrift Teen Vogue. Met De val van Icarus bevestigt hij alle lof.
