In De vorm van geluid onderzoekt debutant Gregor Verwijmeren niet alleen het effect van tinnitus op de geestelijke en lichamelijke gesteldheid van zijn hoofdpersoon, maar ook op die van zijn omgeving. De niet-aflatende, intens storende voortdurende piep is voor niemand goed te hebben, maar voor wie zijn dagen en denken vult met muziek is het een elementair dieptepunt, vormgegeven in één hoge toon. In nauwgezet en fijngevoelig proza, dat soms aan het experiment raakt, voert Verwijmeren ons in de wereld van geluiden, muziek en die van de tinnitusbehandeling in. Wat is het? Hoe komt het? Hoe geraakt men er in vredesnaam van af? Wie hadden het allemaal? Essayistisch, cerebraal, maar ook diepgevoelig volgt de schrijver de queeste van zijn hoofdpersoon die, op zoek naar inzicht en verlossing, steeds maar weer op de opmerking stuit ‘dat je ermee moet leren leven’.
Verwijmeren heeft meer geschreven dan de geschiedenis van een fnuikend fenomeen: een toonschets van onze tijd, een ode aan de muziek, en een gevoelige beschrijving van zijn afkomst en eigen gezin. Maar de veelstemmigheid ervan máákt deze roman, die ook de lezer anders naar de wereld doet luisteren.
