'Je begint. Je geeft me je hand en we lopen door het stadspark in Wenen, daar vlakbij het Kunsthistorisch Museum. We drinken koffie in een glazen paviljoen. We gaan fietsen. Ik zit achterop. Je fietst langzaam en stabiel, zo veilig dat ik je niet hoef vast te houden en mijn handen vrij zijn om te voelen dat het herfst wordt. Een blaadje vlindert vlakbij een boom naar beneden. Ik sluit mijn handen en ogen hou dit geluk, dat aanvoelt als op straat gevonden geld, even vast.'
In haar verrassende prozadebuut De zorgstroom weet A. el Baraka haar personages met een paar rake zinnen neer te zetten. El Baraka gebruikt eenvoudige, beeldende woorden en een licht-absurdistische toon om haar hoofdpersonen tot leven te wekken. Ieder verhaal creëert zo een klein en waarachtig universum dat zich met volle kracht aandient en waarin mensen worden meegezogen door zorgen en problemen. Anderen proberen hen te helpen, maar de hulp lijkt zijdelings te passeren zonder effect of betekenis.
In haar verrassende prozadebuut De zorgstroom weet A. el Baraka haar personages met een paar rake zinnen neer te zetten. El Baraka gebruikt eenvoudige, beeldende woorden en een licht-absurdistische toon om haar hoofdpersonen tot leven te wekken. Ieder verhaal creëert zo een klein en waarachtig universum dat zich met volle kracht aandient en waarin mensen worden meegezogen door zorgen en problemen. Anderen proberen hen te helpen, maar de hulp lijkt zijdelings te passeren zonder effect of betekenis.
