Vier kerels brengen samen het weekend door in een cowboydorp. In het diepst van hun gedachten zijn het helden van de Far West, in het dagelijkse leven is het heldendom pijnlijk veraf.
Ton Kas en Willem de Wolf schreven een hilarische en tragische komedie.
'Kas en De Wolf hebben dat ondefinieerbare waardoor ze zich veel kunnen permitteren', schreef Marian Buijs ooit in "De Volkskrant". Het duo Ton Kas en Willem de Wolf speelde van 1985 tot 2004 in het naar henzelf genoemde gezelschap. Ze brachten achteloos en briljant, wrang en komisch theater.
Bart Meuleman, regisseur van "desperado" bij Toneelhuis: 'Kas & de Wolf stonden vanaf het begin van hun bestaan als duo in 1985 helemaal aan de rand van het toneelspectrum. (...) Ze hebben heel hard voor hun eigen plek gevochten, maar bleven zich desondanks ook inhoudelijk altijd als outsiders opstellen. Slechts één keer hebben ze subsidie gekregen. Daarmee kochten ze onmiddellijk de allerduurste bmw, een 'vliegmachine' met lederen zetels en een houten dashboard waar ik ingezeten heb. De subsidiecommissie was woedend. Subsidie zou het duo na die ene keer nooit meer krijgen. Hun houding tegenover subsidies en commissies tekent heel erg hun radicaliteit: ze lieten zich door niks of niemand zeggen wat ze zouden moeten doen, of wat er kon en niet kon. Dat deden ze op hun heel eigen rustige manier. Die voorstellingen waren erg rustig, daar werd zelden in gezweet.'
Ton Kas en Willem de Wolf schreven een hilarische en tragische komedie.
'Kas en De Wolf hebben dat ondefinieerbare waardoor ze zich veel kunnen permitteren', schreef Marian Buijs ooit in "De Volkskrant". Het duo Ton Kas en Willem de Wolf speelde van 1985 tot 2004 in het naar henzelf genoemde gezelschap. Ze brachten achteloos en briljant, wrang en komisch theater.
Bart Meuleman, regisseur van "desperado" bij Toneelhuis: 'Kas & de Wolf stonden vanaf het begin van hun bestaan als duo in 1985 helemaal aan de rand van het toneelspectrum. (...) Ze hebben heel hard voor hun eigen plek gevochten, maar bleven zich desondanks ook inhoudelijk altijd als outsiders opstellen. Slechts één keer hebben ze subsidie gekregen. Daarmee kochten ze onmiddellijk de allerduurste bmw, een 'vliegmachine' met lederen zetels en een houten dashboard waar ik ingezeten heb. De subsidiecommissie was woedend. Subsidie zou het duo na die ene keer nooit meer krijgen. Hun houding tegenover subsidies en commissies tekent heel erg hun radicaliteit: ze lieten zich door niks of niemand zeggen wat ze zouden moeten doen, of wat er kon en niet kon. Dat deden ze op hun heel eigen rustige manier. Die voorstellingen waren erg rustig, daar werd zelden in gezweet.'
