De catwalk was een brug van beenderen, gespannen over een rivier van tranen en bloed. In de hemel erboven fonkelden sterren, wit en blauw, en ze waren zodanig gepositioneerd dat ze als een spot elk detail van elk model accentueerden. Langs de rivier rezen kale, dode bomen uit de modder. Wie de verkiezing wilde bijwonen, moest zich ophangen aan een van de takken. Het moment tussen leven en dood, waarop alle gedachten en alle zuurstof wegvloeiden, volstond om zoveel schoonheid te aanschouwen dat zelfmoord plots geen opoffering meer was, maar een geschenk.
Diabolik is een afspiegeling van onze duistere verlangens, onze verborgen obsessies, de ware kleur van onze ziel, zonder maskers, zonder grenzen. Deze observatie valt uiteen in twaalf verhalen waarin de personages in een neerwaartse spiraal van geweld, seks, middelenmisbruik en normvervaging terechtkomen. Kunst en expressie blijken telkens de drijfveer die hen naar de afgrond van de samenleving dwingt.
