Het vaderschap heeft me totaal overvallen. Daar stond ik, klaar om mijn chagrijnige, regels-zijn-regels, plezier-zuigende, en binnenkort heel erg ex-buurvrouw op de kast te jagen, toen plotseling mijn onenightstand van afgelopen seizoen op de stoep stond… Vol in de weeën. Het volgende moment ben ik een alleenstaande vader en krijg ik een spoedcursus ‘hoe zorg je voor zo’n klein wondertje’ van mijn buurvrouw die me met passie haat. Wat blijkt? Nora heeft zo ongeveer al haar broertjes en zusjes opgevoed. Ze wéét dingen. Nuttige dingen. En het enige dat ik weet, is dat mijn zoon haar nodig heeft. Helaas is ze totaal niet onder de indruk van mijn professionele ijshockeycarrière, heeft mijn legendarische charme geen invloed op haar en negeert ze de geruchten die gaan over de lengte van mijn stick (absoluut waar, trouwens). Ik doe echt niet meer mijn best om indruk op haar te maken. Niet meer. Dat kan ik namelijk niet. Het enige dat ik vraag of ze me wil helpen, want mijn zoon verdient zo veel beter dan een of andere player die nog niet eens de kans kreeg de gebruiksaanwijzing te lezen voor hij een baby in z’n armen gedrukt kreeg. Dus hoe sexy ik haar en haar grote mond ook vind, hoe opgewonden ik word van al haar regeltjes, die ze weigert te breken… Nora is off-limits.
