De Kuip leeft. Prikkelt. Daagt uit. Moedigt aan. Het stadion beweegt op het ritme van onze collectieve ademhaling waarbij gebouw en wij - de supporters - samensmelten tot één. De kracht is letterlijk voelbaar. Het kan gonzen, trillen, beuken of doodstil zijn. Het gevoel van verlangen golft door het beton onder onze voeten. Ontzetting elektriseert door in de metalen spanten. Bij extreme vreugde dansen de tribunes mee, waarbij supporters - wij - feestend door de staalconstructie de lucht in worden geslingerd. Voor we het weten, hangen we in de armen van wildvreemden. Altijd samen. Met vijftigduizend zielen voelt het vertrouwd. Je hoeft niet iedereen te kennen. Het zijn tóch je vrienden. Wanneer De Kuip los gaat weet je waarom je er bij bent. Je wilt nooit meer anders, ook al kost een wedstrijd je soms een jaar van je leven. Dit is het gevoel dat ouders - wij - willen doorgeven aan onze kinderen. Door de sfeer van het levende stadion te laten ervaren. Te laten opsnuiven. Te leren koesteren. Dit zijn de momenten waarop nieuwe generaties fans worden geboren. Voor het leven. Dit is niet zomaar een gebouw. Dit is het stadion waar wij zielsveel van houden. Dit is De Kuip. Met veel liefde dragen wij dit boek op aan De Kuip. Het stadion dat ons zoveel heeft gegeven - en dat nog steeds doet. Waarmee we lief en leed delen. Waar we grote triomfen vieren en door diepe dalen gaan. Waar generaties Feyenoorders zijn grootgebracht. Waar het voelt als thuiskomen. Geen plek ter wereld is meer Feyenoord dan hier. Supporter Berne van Leeuwen - schreef de tekst Supporter Patrick Janssen - maakte de foto’s
