Dom Amandus Prick is rustend abt van het trappistenklooster Ulingsheide in Tegelen.
Op 21-jarige leeftijd trad hij in. Het kloosterleven werd toen gekenmerkt door gewijde stilte en ascese. Hij werd in 1956 tot abt benoemd. Hij is nu 95 jaar en kijkt terug op zijn leven en de geschiedenis van zijn klooster.
Er is tijdens zijn leven veel veranderd. De samenleving, de kerk, de moraal en hijzelf is veranderd. De ernstige jongeman uit Zuid-Limburg reisde de hele wereld over en trachtte de vernieuwingen na het Tweede Vaticaans Concilie structuur te geven. Hij wilde geen revolutionair zijn, maar ging steeds meer in de waarde van de vernieuwingen geloven. Zijn beschouwingen getuigen van een door het kloosterleven gerijpte levensvisie. Zijn soms relativerende en ironische zienswijze is verfrissend. Hij gaat daarbij niets uit de weg en deinst er ook niet voor terug om de actuele situatie van de kerk te benoemen.
Dom Amandus Prick wil dat de geschiedenis van zijn klooster ook in onze tijden nog verteld wordt. Daarvoor was hij bereid de kloosterarchieven te openen. De zwijgende monniken hebben veel geschreven en niet alleen maar vrome teksten. We lezen over de stichters en hun beweegredenen, over de beginjaren van het klooster, over de verheffing van het klooster tot abdij, over de verschrikkelijke oorlogsjaren, over het proces van vernieuwing na het Tweede Vaticaans Concilie en de tijden daarna.
Dom Amandus Prick maakt ons deelgenoot van zijn diepste overtuiging. Hij heeft zijn geloof behouden en verlangt naar God. Het is opmerkelijk dat hij voor het schrijven van dit boek iemand uitgekozen heeft die niet tot de rooms-katholieke kerk behoort. Ook zij die niet op de hoogte zijn van de katholieke kerk en het kloosterwezen zullen geboeid raken door de menselijke aspecten van het kloosterleven en de sprankelende spiritualiteit van Amandus.
Wim Rhebergen (1943) was jarenlang als psycholoog werkzaam in de ouderenzorg. Hij publiceerde boeken over (psycho)geriatrie, biografische interviews en artikelen over muziek.
Op 21-jarige leeftijd trad hij in. Het kloosterleven werd toen gekenmerkt door gewijde stilte en ascese. Hij werd in 1956 tot abt benoemd. Hij is nu 95 jaar en kijkt terug op zijn leven en de geschiedenis van zijn klooster.
Er is tijdens zijn leven veel veranderd. De samenleving, de kerk, de moraal en hijzelf is veranderd. De ernstige jongeman uit Zuid-Limburg reisde de hele wereld over en trachtte de vernieuwingen na het Tweede Vaticaans Concilie structuur te geven. Hij wilde geen revolutionair zijn, maar ging steeds meer in de waarde van de vernieuwingen geloven. Zijn beschouwingen getuigen van een door het kloosterleven gerijpte levensvisie. Zijn soms relativerende en ironische zienswijze is verfrissend. Hij gaat daarbij niets uit de weg en deinst er ook niet voor terug om de actuele situatie van de kerk te benoemen.
Dom Amandus Prick wil dat de geschiedenis van zijn klooster ook in onze tijden nog verteld wordt. Daarvoor was hij bereid de kloosterarchieven te openen. De zwijgende monniken hebben veel geschreven en niet alleen maar vrome teksten. We lezen over de stichters en hun beweegredenen, over de beginjaren van het klooster, over de verheffing van het klooster tot abdij, over de verschrikkelijke oorlogsjaren, over het proces van vernieuwing na het Tweede Vaticaans Concilie en de tijden daarna.
Dom Amandus Prick maakt ons deelgenoot van zijn diepste overtuiging. Hij heeft zijn geloof behouden en verlangt naar God. Het is opmerkelijk dat hij voor het schrijven van dit boek iemand uitgekozen heeft die niet tot de rooms-katholieke kerk behoort. Ook zij die niet op de hoogte zijn van de katholieke kerk en het kloosterwezen zullen geboeid raken door de menselijke aspecten van het kloosterleven en de sprankelende spiritualiteit van Amandus.
Wim Rhebergen (1943) was jarenlang als psycholoog werkzaam in de ouderenzorg. Hij publiceerde boeken over (psycho)geriatrie, biografische interviews en artikelen over muziek.
