DOODSTIL wordt DOOTSTIL
Nieuwe editie van thriller in 'spannende dystopische spelling'
De laatste jaren wordt de taal en met name de spelling van de Nederlandse taal steeds meer aangevallen op ingebakken stereotypen, ingeburgerde vooringenomenheden en vooral de opvattingen van de witte oude man en zijn voorkeur voor de oudere spelling van de ANS.
Ondertussen is in elke tv- en radioprogramma én op straat te horen dat de bestaande spelling de ingeburgerde uitspraak niet eens meer bij benadering dekt. Tijd om daar eens verandering in te brengen? Dat kan alleen maar zichtbaar worden in een lopende tekst van enige omvang.
In een poging deze aanvallen te pareren en tegelijkertijd tegemoet te komen aan de bezwaren is de roman 'Doodstil' van Paul Weelen, die pas in 2020 verscheen, in zijn geheel omgezet naar 'Dootstil' en zijn er tal van inconsequenties, koloniale vooroordelen en spellingsfouten, grammaticale onjuistheden en onlogische taligheden in opgenomen en/of juist weggenomen. Dat is niet altijd even consequent gebeurd, de bestaande twijfel wordt ook hierin zichtbaar.
Kinderen die de juiste spelling niet kennen, hoeven ze ook niet te leren, want zo zeggen velen, als de intentie maar overkomt. Een roman als discussiestuk? Waarom niet? Of beter: juist ja, al was Doodstil nooit als zodanig bedoeld.
U zult zien dat na enkele pagina's tekst zoals die men tegenwoordig vaak hoort (en/of juist niet), zelfs deze jaren '60 stijl heel erg went en loopt als een tekst in de oude spelling. Is spelling dan alleen maar een kwestie van gewenning? Is 'me vaader' zoveel anders dan 'mijn vader' of is 'mekaar' zo afwijkend van 'elkaar'? Feit is dat de meeste Nederlandse een begin 'v' steeds vaker als 'f' uitspreken en ook een 'z' dreigt voor de 's' te moeten wijken, om van de slot 'n' in de woorden maar te zwijgen.
Tijd om 'Dootstil' in de ring te gooien en te kijken of en welke reacties de nieuwere spelling oproept. Aan het verhaal is niets gewijzigd. Een wellicht opvallende bijdrage aan de weken van het spannende boek.
Nieuwe editie van thriller in 'spannende dystopische spelling'
De laatste jaren wordt de taal en met name de spelling van de Nederlandse taal steeds meer aangevallen op ingebakken stereotypen, ingeburgerde vooringenomenheden en vooral de opvattingen van de witte oude man en zijn voorkeur voor de oudere spelling van de ANS.
Ondertussen is in elke tv- en radioprogramma én op straat te horen dat de bestaande spelling de ingeburgerde uitspraak niet eens meer bij benadering dekt. Tijd om daar eens verandering in te brengen? Dat kan alleen maar zichtbaar worden in een lopende tekst van enige omvang.
In een poging deze aanvallen te pareren en tegelijkertijd tegemoet te komen aan de bezwaren is de roman 'Doodstil' van Paul Weelen, die pas in 2020 verscheen, in zijn geheel omgezet naar 'Dootstil' en zijn er tal van inconsequenties, koloniale vooroordelen en spellingsfouten, grammaticale onjuistheden en onlogische taligheden in opgenomen en/of juist weggenomen. Dat is niet altijd even consequent gebeurd, de bestaande twijfel wordt ook hierin zichtbaar.
Kinderen die de juiste spelling niet kennen, hoeven ze ook niet te leren, want zo zeggen velen, als de intentie maar overkomt. Een roman als discussiestuk? Waarom niet? Of beter: juist ja, al was Doodstil nooit als zodanig bedoeld.
U zult zien dat na enkele pagina's tekst zoals die men tegenwoordig vaak hoort (en/of juist niet), zelfs deze jaren '60 stijl heel erg went en loopt als een tekst in de oude spelling. Is spelling dan alleen maar een kwestie van gewenning? Is 'me vaader' zoveel anders dan 'mijn vader' of is 'mekaar' zo afwijkend van 'elkaar'? Feit is dat de meeste Nederlandse een begin 'v' steeds vaker als 'f' uitspreken en ook een 'z' dreigt voor de 's' te moeten wijken, om van de slot 'n' in de woorden maar te zwijgen.
Tijd om 'Dootstil' in de ring te gooien en te kijken of en welke reacties de nieuwere spelling oproept. Aan het verhaal is niets gewijzigd. Een wellicht opvallende bijdrage aan de weken van het spannende boek.
