In Wit is altijd schoon verbeeldt Leo Pleysier de gecompliceerde gevoelens van een zoon bij het overlijden van zijn moeder; een moeder die hem zijn leven lang heeft bedolven onder haar gepraat. Het resultaat is een ontroerend portret van die moeder en een buitengewoon opgewekte roman over rouw, afkomst en taal. De kast. Een man en zijn zuster voeren een telefoongesprek. De man is een rustige toehoorder, zijn zuster daarentegen moet veel kwijt. Het onderwerp van gesprek is de familiereünie die plaatsvond na de begrafenis van hun moeder en waarop de huisraad verdeeld werd onder de erfgenamen. De bijeenkomst liep vlekkeloos tot het pronkstuk van de inboedel aan de beurt kwam: een antieke pastoorskast. Aan het woord in De Gele Rivier is bevroren is een jongetje dat gefascineerd raakt door een tante die non is en voor de missie in China werkt. Het jongetje moet zijn nieuwsgierigheid naar dat ijle wezen in habijt bevredigen met de afstandelijke brieven die zij over haar avontuurlijke en gevaarlijke leven in China aan haar familie in België schrijft, en met wat anderen over haar en tegen haar zeggen tijdens het kort verlof dat ze bij de familie doorbrengt. Hierdoor ontstaat voor de lezer een geestig en ontroerend beeld van het milieu waarin het jongetje opgroeit. Maar tevens een beeld dat als een mal past om de raadselachtige leegte die de tante voor hem is.
