Dumper struint verloren door de duinen van Kijkduin. Al van een afstand is duidelijk te zien dat hij een straathond is. Een dakloze. Vel over been, vies, vuil en smerig. Dan ontmoet hij de jonge Lucas.
Mijn hele lijf begon te trillen. Niet van angst, o nee. Ik beefde van puur geluk. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Zonder vrees liep ik op de jongen af en ging pal voor hem zitten. Ik legde mijn kop op zijn knieën en hij liet zijn beide handen erop rusten. Kleine handen, die heel goed aanvoelden. ‘Hoe zal ik je noemen?’ vroeg hij peinzend. ‘Ik weet het. DUMPER,’ zei hij na een poosje. Dumper. Het was een naam die goed bij me paste. Wist deze jongen wat ik allemaal had meegemaakt of raadde hij het?
Dumper heeft het niet beter kunnen treffen. Maar als de ouders van Lucas gaan scheiden, verandert zijn leven in een sneltreinvaart.
