De meest ideale manier om mijmeringen en gedachten een eigen leefwereld te gunnen, leek me ze te kaderen in een blik op de eindeloosheid van de zee.
De stille, haast berustende maar ook soms dreigende watermassa die deel uitmaakt van de oer-natuur en die ons, de mensheid, sowieso zal overleven. De zee die, als we willen luisteren, ons oneindige verhalen kan influisteren.
Niet belerend of berispend, wel als een meevoelende moederkloek die ons duiding wil geven in ons bestaan.
Aan ons om te luisteren en wel of niet haar wijze raad op te volgen.
De stille, haast berustende maar ook soms dreigende watermassa die deel uitmaakt van de oer-natuur en die ons, de mensheid, sowieso zal overleven. De zee die, als we willen luisteren, ons oneindige verhalen kan influisteren.
Niet belerend of berispend, wel als een meevoelende moederkloek die ons duiding wil geven in ons bestaan.
Aan ons om te luisteren en wel of niet haar wijze raad op te volgen.
