Raymond Carvers wereldfaam berust op tweeënzeventig korte verhalen waarin zelden iets bijzonders gebeurt. Carver beschrijft de gewone wederwaardigheden van gewone mensen in gewoon proza. Zijn grote talent is het naar boven brengen van het bijzondere, het beangstigende en het dramatische in al die gewoonheid. In zijn eigen woorden: ‘Het is mogelijk om in een gedicht of verhaal over alledaagse dingen en voorwerpen te schrijven in alledaagse maar dan wel precieze taal en die dingen – een stoel, het gordijn voor een raam, een vork, een steen, de oorbel van een vrouw – een immense, zelfs aangrijpende lading mee te geven.’
De verhalen van Carver vormen het archetype van het korte verhaal als een slice of life: er is weinig plot, weinig expliciete voorgeschiedenis; hoe het afloopt krijgt de lezer ook nooit te horen, maar de kennismaking met een volstrekt authentiek, onbekend leven, dat in zijn beperktheid toch een volledig beeld geeft, brandt de lezer in de ziel.
In de jaren dat Carver zich als aspirant-auteur via academische schrijfopleidingen in het vak bekwaamde, onderhield hij zijn gezin en zichzelf met allerlei baantjes. Hij gaf het genre van het korte verhaal een krachtige vernieuwingsimpuls en hij heeft in Amerika en daarbuiten veel navolging gevonden
De verhalen van Carver vormen het archetype van het korte verhaal als een slice of life: er is weinig plot, weinig expliciete voorgeschiedenis; hoe het afloopt krijgt de lezer ook nooit te horen, maar de kennismaking met een volstrekt authentiek, onbekend leven, dat in zijn beperktheid toch een volledig beeld geeft, brandt de lezer in de ziel.
In de jaren dat Carver zich als aspirant-auteur via academische schrijfopleidingen in het vak bekwaamde, onderhield hij zijn gezin en zichzelf met allerlei baantjes. Hij gaf het genre van het korte verhaal een krachtige vernieuwingsimpuls en hij heeft in Amerika en daarbuiten veel navolging gevonden
