Op het moment dat Marion Bloem hoort dat haar zus ernstig ziek is en binnen enkele maanden zal sterven, lukt het haar niet om verder te schrijven aan het boek over haar Indische jeugd. Eenmaal overleden lijkt het of haar zus de herinneringen mee het graf in heeft genomen. Na maanden van rouw pakt Bloem de pen weer op voor Een teken van leven, een boek over de dood, waarin ze de humor niet schuwt.
Marion Bloem groeide als kind van Indische ouders op met de vanzelfsprekendheid ten aanzien van zwarte en witte kracht, geesten en dolende zielen. Aan het ziekbed van dierbaren vraagt zij hen om haar te laten weten hoe het daar, aan de andere kant is. Kreeg zij antwoorden? Bloem moest haar Hollandse scepsis laten varen.
