Een mens. Een mens zoals alle anderen. Per uitzondering en per toeval vrijmetselaar geworden. Voor een tijdje en een beetje, Leo Apostel, zijn leermeester in de wijsbegeerte, op die weg achterna. Ingewijd, bij manier van spreken, een eeuwigheid geleden. En hij is dat gebleven: maçon. Waarom? Wat is vrijmetselarij? Waar komt ze vandaan? Wat betekent ze? Wat wil ze van de mens? In dit boek gaat het niet om haar geschiedenis, niet om theorieën over haar aard, haar zijn en haar zelfbewustzijn, niet om haar gebeurlijke doeleinden of haar plaats en rol in de maatschappij … wel om het leven en de belevingen die de maçonnerie in de beslotenheid van haar tempels en lokalen aanbiedt aan en kan laten ervaren door de profaan die de auteur, zoals ieder anders mens, is en blijft. Hij heeft die belevingen en zijn beschouwingen daaromtrent, die hij in de maçonnieke intimiteit van de werkplaats kon meemaken en uitwerken in het spanningsveld tussen feiten en idealen, tussen maatschappelijke werkelijkheid en besloten ideaal, naar best vermogen vorm gegeven. In woorden die de zijne zijn – en dat is bij uitstek maçonniek – enkel de zijne. De mens heeft zijn beleving van zijn en bewustzijn, zijn levenservaring, zijn wijsheid en zijn domheid, profaan én maçonniek. Dat is alles. Daarmee moet hij het stellen. Meer is er niet. Voor niemand. Daarover gaat dit boek. In die kleine ruimte van zijn min of meer bewust bestaan moet elk van ons zijn stappen in de wereld zetten. Naar een bestemming die er, alles wel beschouwd, vermoedelijk geen zal zijn. En toch zal de lezer die de auteur op zijn stappen volgt, wellicht ontdekken dat hij, ondanks alles, toch gelukkig kan zijn … als hij dat zelf wil. En dat geldt vanzelfsprekend voor mannen én vrouwen, maçon of niet … kortom, voor alle mensen.
