Er is nauwelijks een openhartiger dagboek over het einde van de Tweede Wereldoorlog denkbaar. De schrijfster, een jonge, kosmopolitische vrouw, is na verschijnen van het boek zo beledigd door de Duitse pers vanwege haar openhartige beschrijvingen van de verkrachtingen, de wraak van de Russische overwinnaar, dat zij alleen toestemming gaf voor een heruitgave na haar overlijden (2002). Dit anonieme dagboek is beroemd geworden dankzij de nietsontziende observaties, de volledige afwezigheid van illusies, en de soms bijna droge humor. Het laat ons het einde van de oorlog in een verrassend ander licht zien.
