Eenzaamheid kent vele gezichten en kan niet in zijn algemeenheid ‘bestreden’ worden. Veel boeken over eenzaamheid belichten een bepaald deelgebied zoals existentiële eenzaamheid of eenzaamheid bij bepaalde leeftijdsgroepen. Ik heb getracht een overzicht te geven van de verschillende facetten van eenzaamheid zonder te willen streven naar volledigheid wat bij een dergelijk concept ook niet mogelijk zou zijn. Er wordt wel eens gezegd dat er net zoveel aspecten aan eenzaamheid te ontdekken zijn als er mensen bestaan die er last van hebben. Het boek is in principe geschreven voor ouderen die zich eenzaam voelen maar niet terminaal zijn of een onderliggende ziekte hebben. Het is ook geen zelfhulpboek maar eerder een psychologisch wetenschappelijke benadering van een zeer actueel thema. Hoewel het boek verschijnt tijdens een periode waarin de coronacrisis een zeer belangrijke rol speelt, is dit een toevallig gegeven omdat ik er jaren daarvoor al mee bezig was. Het is hooguit een bewijs hoe basaal eenzaamheid als emotie vigeert als er aan bepaalde voorwaarden voldaan wordt. Men zou in deze periode van sociale distantie dan ook kunnen spreken van eenzaamheid als dreigende huidhongersnood. Eenzaamheid kan men niet makkelijk zien bij anderen. Dit is niet onbegrijpelijk: het is tenslotte een innerlijke en subjectieve ervaring. Toch is het belangrijk dat we er voldoende aandacht aan besteden, want eenzaamheid die langer aanhoudt kan negatieve psychische en lichamelijke gevolgen met zich meebrengen. We kunnen en moeten eenzaamheid bespreekbaar maken, het taboe eromheen opheffen.
