“We vinden het welletjes,
deze kat- en muisspelletjes.
Totdat ik makkelijk ben
hebben we last van ons zeikgen.”
Dirk Bolier (1969) werkte in de ICT en was daarnaast schrijver. Toen hij door de ziekte multiple sclerose werd getroffen, kon hij alleen nog schrijven. Dit resulteerde in de publicatie van diverse proza- en poëziewerken, zoals korte verhalen, romans en gedichten.
Met zijn debuutroman Zwart-witte inkt (2009) werd hij genomineerd voor de Nationale debutantenprijs. Eeuwig even is zijn recente dichtbundel, waarin hij erin slaagt nog verder door te dringen tot
de kern van het leven. Een leven dat bepaald niet altijd tot juichen leidt. Eeuwig even handelt over de liefde, maar vormt ook een filosofische beschouwing van de door hemzelf ontwikkelde religie, die voor hem een vorm van escapisme is. Daarnaast raakt hij met gedichten over geestesziekten en zelfdestructie aan de zwarte kant van het bestaan.
Tegenwoordig slijt Dirk Bolier zijn dagen in een verzorgingshuis. Alsof zijn eigen ziekte hem nog niet genoeg kopzorgen kost, is het schrijven voor hem óók een vlucht voor de bij vlagen infernale gebeurtenissen om hem heen.
deze kat- en muisspelletjes.
Totdat ik makkelijk ben
hebben we last van ons zeikgen.”
Dirk Bolier (1969) werkte in de ICT en was daarnaast schrijver. Toen hij door de ziekte multiple sclerose werd getroffen, kon hij alleen nog schrijven. Dit resulteerde in de publicatie van diverse proza- en poëziewerken, zoals korte verhalen, romans en gedichten.
Met zijn debuutroman Zwart-witte inkt (2009) werd hij genomineerd voor de Nationale debutantenprijs. Eeuwig even is zijn recente dichtbundel, waarin hij erin slaagt nog verder door te dringen tot
de kern van het leven. Een leven dat bepaald niet altijd tot juichen leidt. Eeuwig even handelt over de liefde, maar vormt ook een filosofische beschouwing van de door hemzelf ontwikkelde religie, die voor hem een vorm van escapisme is. Daarnaast raakt hij met gedichten over geestesziekten en zelfdestructie aan de zwarte kant van het bestaan.
Tegenwoordig slijt Dirk Bolier zijn dagen in een verzorgingshuis. Alsof zijn eigen ziekte hem nog niet genoeg kopzorgen kost, is het schrijven voor hem óók een vlucht voor de bij vlagen infernale gebeurtenissen om hem heen.
