Rudolf Geel
Engelenspel
Zoals vaker in Geels werk, speelt in Engelenspel de relatie tussen schijn en werkelijkheid een belangrijke rol. Niet is wat het lijkt. De hoofdfiguren in deze lange novelle proberen hun levens in het gareel te krijgen. Maar het is de vaag of dat lukt.
De onverwachte gebeurtenissen maken het lezen van Engelenspel hoe dan ook tot een opbeurende belevenis.
Rudolf Geel schreef een groot aantal romans waaronder De magere heilige (1963), De weerspannige naaktschrijver (1965), De ambitie (1980), De vrouwenbron (1986), De paradijsganger (1988), Dierbaar venijn (1992), De vervoering (1995) en Bloedmadonna (1998). Ook publiceerde hij de verhalenbundels Bitter & Zoet (1975), Genoegens van weleer (1976), Verleidingen (1985) en Trage schaduwen (1991).
In 2005 publiceerde hij onder het pseudoniem Jakob van Riel de roman De achtste hoofdzonde, die werd genomineerd voor de Selexijz debutenprijs:
Het huiveringwekkende aan deze geestig geschreven roman is de haat jegens ouderen die Van Riel voorspelt. Het is een provocerend boek. Maar onvoorstelbaar is zo’n toekomst niet.
(Aleid Truijens in de Volkskrant)
Jakob van Riel besloot de jacht op ouderen nu maar eens echt te open en schreef een geestige roman waarin alle verworvenheden van de laatste veertig jaar fors op de tocht worden gezet.
(Kees ’t Hart In De Groene Amsterdammer)
Anders dan zijn collega’s walst Van Riel sierlijk langs de val van de penopauzeroman en kiest hij volop voor maatschappelijk satire.
(Kristoff Tilkin in Humo)
Engelenspel
Zoals vaker in Geels werk, speelt in Engelenspel de relatie tussen schijn en werkelijkheid een belangrijke rol. Niet is wat het lijkt. De hoofdfiguren in deze lange novelle proberen hun levens in het gareel te krijgen. Maar het is de vaag of dat lukt.
De onverwachte gebeurtenissen maken het lezen van Engelenspel hoe dan ook tot een opbeurende belevenis.
Rudolf Geel schreef een groot aantal romans waaronder De magere heilige (1963), De weerspannige naaktschrijver (1965), De ambitie (1980), De vrouwenbron (1986), De paradijsganger (1988), Dierbaar venijn (1992), De vervoering (1995) en Bloedmadonna (1998). Ook publiceerde hij de verhalenbundels Bitter & Zoet (1975), Genoegens van weleer (1976), Verleidingen (1985) en Trage schaduwen (1991).
In 2005 publiceerde hij onder het pseudoniem Jakob van Riel de roman De achtste hoofdzonde, die werd genomineerd voor de Selexijz debutenprijs:
Het huiveringwekkende aan deze geestig geschreven roman is de haat jegens ouderen die Van Riel voorspelt. Het is een provocerend boek. Maar onvoorstelbaar is zo’n toekomst niet.
(Aleid Truijens in de Volkskrant)
Jakob van Riel besloot de jacht op ouderen nu maar eens echt te open en schreef een geestige roman waarin alle verworvenheden van de laatste veertig jaar fors op de tocht worden gezet.
(Kees ’t Hart In De Groene Amsterdammer)
Anders dan zijn collega’s walst Van Riel sierlijk langs de val van de penopauzeroman en kiest hij volop voor maatschappelijk satire.
(Kristoff Tilkin in Humo)
