Het pakkende leven van de eerste Belgische tourwinnaar
In 1912, precies honderd jaar geleden, won Odiel Defraeye de Ronde van Frankrijk. Hij was daarmee de eerste Belg ooit. Vandaag staan Eddy Merckx en Lucien Van Impe, onze laatste levende Tourwinnaars, op zijn schouders, samen met nog zeven andere landgenoten. Zijn stunt was een half mirakel, want hij was niet eens geselecteerd, ondanks zijn zege in de Ronde van België en zijn status van Belgisch kampioen. Zijn Franse ploeg Alcyon was niet happig om de ambitieuze Belg mee te nemen. Hij zou immers voor eigen rekening rijden, vreesden ze. Terecht, want hij klom als een gems en koppelde souplesse en regelmaat aan koersdoorzicht. Hij mocht tenslotte aantreden als luitenant van de Fransman Gustave Garrigou, de vorige Tourwinnaar, maar hij overvleugelde hem al snel. Na een heroïsch gevecht in Alpen en Pyreneeën kreeg hij de tegenstand op de knieën. Parijs werd een triomf, zijn terugkeer een explosie van nationale fierheid. Plots werd een pientere kleine borstelmaker uit Rumbeke, kind van arme keuterboeren, het gezicht van de natie en bleek sport een hefboom voor meer Vlaamse eigenwaarde. Zijn zege luidde het begin in van de Vlaamse sportjournalistiek. De krant 'Sportwereld' - vandaag nog steeds de sportkatern van Het Nieuwsblad - zag twee maanden later het licht, de Ronde van Vlaanderen zou volgen in 1913. Koers werd vanaf dan genetisch materiaal voor Vlaanderen. Met dank aan 'Frayke'. In de lente van 1913 won Defraeye ook Milaan-Sanremo en in de Tour reed hij aan de leiding tot hij moest opgeven wegens een beenontsteking. Ook in 1914 zette pech hem aan de kant. De Groote Oorlog deed de rest. Achteraf fonkelde zijn ster nog zelden, al bouwde hij met het prijzengeld van de Tour een brasserie en een unieke velodroom in 'zijn' Rumbeke. Patrick Sercu zou er het vak leren. Zo baarde de ene kampioen een andere. De rusteloze Odiel zou het niet meer van dichtbij meemaken. Na een herbronning in Bourgondië streek hij neer aan de Belgische kust, zijn grote liefde. Hij floreerde er en genoot van de aandacht. Later verhuisde hij naar Brussel. Hij stierf uiteindelijk als een schim van zichzelf in een seniorie in Waals-Brabant. Met 'Odiel Defraeye. Fenomeen' brengt wielerauteur Herman Laitem onze eerste Belgische Tourwinnaar weer terug. Ontdek zijn pakkende levensverhaal!
In 1912, precies honderd jaar geleden, won Odiel Defraeye de Ronde van Frankrijk. Hij was daarmee de eerste Belg ooit. Vandaag staan Eddy Merckx en Lucien Van Impe, onze laatste levende Tourwinnaars, op zijn schouders, samen met nog zeven andere landgenoten. Zijn stunt was een half mirakel, want hij was niet eens geselecteerd, ondanks zijn zege in de Ronde van België en zijn status van Belgisch kampioen. Zijn Franse ploeg Alcyon was niet happig om de ambitieuze Belg mee te nemen. Hij zou immers voor eigen rekening rijden, vreesden ze. Terecht, want hij klom als een gems en koppelde souplesse en regelmaat aan koersdoorzicht. Hij mocht tenslotte aantreden als luitenant van de Fransman Gustave Garrigou, de vorige Tourwinnaar, maar hij overvleugelde hem al snel. Na een heroïsch gevecht in Alpen en Pyreneeën kreeg hij de tegenstand op de knieën. Parijs werd een triomf, zijn terugkeer een explosie van nationale fierheid. Plots werd een pientere kleine borstelmaker uit Rumbeke, kind van arme keuterboeren, het gezicht van de natie en bleek sport een hefboom voor meer Vlaamse eigenwaarde. Zijn zege luidde het begin in van de Vlaamse sportjournalistiek. De krant 'Sportwereld' - vandaag nog steeds de sportkatern van Het Nieuwsblad - zag twee maanden later het licht, de Ronde van Vlaanderen zou volgen in 1913. Koers werd vanaf dan genetisch materiaal voor Vlaanderen. Met dank aan 'Frayke'. In de lente van 1913 won Defraeye ook Milaan-Sanremo en in de Tour reed hij aan de leiding tot hij moest opgeven wegens een beenontsteking. Ook in 1914 zette pech hem aan de kant. De Groote Oorlog deed de rest. Achteraf fonkelde zijn ster nog zelden, al bouwde hij met het prijzengeld van de Tour een brasserie en een unieke velodroom in 'zijn' Rumbeke. Patrick Sercu zou er het vak leren. Zo baarde de ene kampioen een andere. De rusteloze Odiel zou het niet meer van dichtbij meemaken. Na een herbronning in Bourgondië streek hij neer aan de Belgische kust, zijn grote liefde. Hij floreerde er en genoot van de aandacht. Later verhuisde hij naar Brussel. Hij stierf uiteindelijk als een schim van zichzelf in een seniorie in Waals-Brabant. Met 'Odiel Defraeye. Fenomeen' brengt wielerauteur Herman Laitem onze eerste Belgische Tourwinnaar weer terug. Ontdek zijn pakkende levensverhaal!
