‘God sprak: “Er moet licht komen”, en er was licht’ (Genesis 1:3). Deze misschien wel meest optimistische regel uit de Bijbel koos Stijn Vranken als motto voor zijn Antwerps stadsdichterschap. Gedurende twee jaar schreef hij een reeks gedichten over de ‘schitterende plek welgemorste mensheid, een onuitwisbare spat onder stroom’, waar hij al meer dan twintig jaar woont en werkt. Fiat lux vormt een neerslag van zijn traject als stadsdichter, in woord én beeld: de meeste teksten groeiden uit tot opvallende beeldende werken die her en der een plaats kregen in de stad. Daarnaast is deze bundel een ode aan de taal van de straat, een lofzang op het ongelijk en, bovenal, een eerbetoon aan het licht dat zelfs uit de zwartste letters kan opstijgen. Een even subtiele als genadeloze toevoeging aan het oeuvre van Vranken.
