Dichter bij Elena Ferrante kan de lezer niet komen
‘Frantumaglia.’ Het is de moeder van Elena, een naaister, die dit woord aan haar dochter nalaat – het komt uit het dialect van Napels, uit de wereld van de in de knoop geraakte draden en de losgetornde naden, een zinnebeeld voor het onuitsprekelijke, het verwarrende. En zelfs ook een zinnebeeld voor de ervaringen en ideeën die het leven van Elena Ferrante hebben gevormd – en waarover ze in dit boek schrijft.
In Frantumaglia vertelt ze over haar Napolitaanse herkomst, over haar kindertijd als een onuitputtelijk archief van herinneringen, indrukken en fantasieën. Ze laat haar licht schijnen op de belangrijkste elementen van haar vroege werk en van de napolitaanse romans. Brieven, verhandelingen en interviews uit een periode van ruim 25 jaar vervlechten zich zo tot een levendig zelfportret van een buitengewone schrijfster.
Elena Ferrante laat zich meer zien dan ooit tevoren – en blijft niettemin even fascinerend onbekend als altijd.
