De gedichten in deze bundel zijn niet in de eerste plaats geschreven om troost te bieden of om schoonheid op te wekken. Dit is poëzie, nu eens heftig en somber, dan weer vrolijk en ongeremd, tegen de achtergrond van een bijzonder onpoëtisch tijdperk. Er smeult woede om de achteloosheid waarmee politiek en kapitaal de cultuur de nek omdraaien, er waait een apocalyptische wind uit wisselende richtingen. De prognoses zijn verontrustend, eros is een dampende poel van averechtse lust, utopia een wrak om op te takelen. Kortom: een onweerstaanbare melange.
