Gekortwiekt beschrijft even onverbiddelijk als bewogen, wat iemand overkomt en zich realiseert bij het vorderen van de leeftijd. Korte, pregnante gedichten schetsen confrontaties met de werkelijkheid van het ouder worden. Weemoed bepaalt de grondtoon. Een mens gaat beseffen dat vrijheid steeds sterker wordt beperkt, dat mogelijkheden afnemen en vleugels hun veerkracht verliezen. De tijd blijft een onloochenbaar gegeven, maar liefde en dierbare herinneringen bieden niettemin de kans om de gekortwiekte vleugels uit te slaan.
