Gestrand in de realitijd speelt vijftig miljoen jaar na De vredesoorlog. Toch doen er nog een paar mensen uit dit eerste boek mee; een logisch gevolg van de revolutionaire vinding die de Vredesoorlog ontketende. Het bolvormige krachtscherm waar niets in of uit kan werd eerst alleen als oorlogswapen gebruikt. De vijand in zo'n bol opsluiten zette hem effectief buiten spel.
Na de oorlog werd het een rage om je vrijwillig in te sluiten en jaren later weer te voorschijn te komen om te kijken hoe de toekomst eruit ziet. Jaren later - of eeuwen. En dan miljoenen jaren. Sommige families zijn vastbesloten om eens per miljoen jaar uit hun bol te stappen, een jaar in realtime te leven en dan reizen ze weer verder, steeds op weg naar het einde der tijden, wat een apotheose moet worden...
Tijdens een zo'n uitstapje blijkt de wereld vrijwel ontvolkt te zijn. Al sinds miljoenen jaren. Niemand kan achterhalen waar iedereen gebleven is. In deze tijd belandt Wil Brierson. Tegen zijn zin, want hij is in het verre verleden onvrijwillig ingesloten, en hij zat er helemaal niet op te wachten om terecht te komen in een strijd tussen de laatste paar honderd mensen. Hun voortbestaan is afhankelijk van de inspanningen van twee vrouwen afkomstig uit een machtige eeuw, ver voorbij de tijd van de meeste andere overlevenden. Zij willen niet dat het menselijk ras uitsterft.
Maar anderen blijkbaar wel, want een van de twee wordt buiten de bol gesloten terwijl de rest van de wereld een eind naar de toekomst opschuift. Veertig jaar lang zat zij eenzaam vast in realtime, in de tijdelijk onbewoonde wereld, en uiteindelijk stierf zij, terwijl ze eeuwig had kunnen leven. Wie deed haar dit aan? Mag de mens niet blijven bestaan?
Na de oorlog werd het een rage om je vrijwillig in te sluiten en jaren later weer te voorschijn te komen om te kijken hoe de toekomst eruit ziet. Jaren later - of eeuwen. En dan miljoenen jaren. Sommige families zijn vastbesloten om eens per miljoen jaar uit hun bol te stappen, een jaar in realtime te leven en dan reizen ze weer verder, steeds op weg naar het einde der tijden, wat een apotheose moet worden...
Tijdens een zo'n uitstapje blijkt de wereld vrijwel ontvolkt te zijn. Al sinds miljoenen jaren. Niemand kan achterhalen waar iedereen gebleven is. In deze tijd belandt Wil Brierson. Tegen zijn zin, want hij is in het verre verleden onvrijwillig ingesloten, en hij zat er helemaal niet op te wachten om terecht te komen in een strijd tussen de laatste paar honderd mensen. Hun voortbestaan is afhankelijk van de inspanningen van twee vrouwen afkomstig uit een machtige eeuw, ver voorbij de tijd van de meeste andere overlevenden. Zij willen niet dat het menselijk ras uitsterft.
Maar anderen blijkbaar wel, want een van de twee wordt buiten de bol gesloten terwijl de rest van de wereld een eind naar de toekomst opschuift. Veertig jaar lang zat zij eenzaam vast in realtime, in de tijdelijk onbewoonde wereld, en uiteindelijk stierf zij, terwijl ze eeuwig had kunnen leven. Wie deed haar dit aan? Mag de mens niet blijven bestaan?
