'Eerst voelde ik de neiging om alle foto's recht te zetten, zodat ze een regelmatig geheel vormden, en de een de ander niet in een hoek drukte. Ik liet alles zoals het was: een willekeurige collectie van gezichten die mijn vader dierbaar waren of die hij om andere redenen binnen zijn bereik wilde.' Een man trekt zich enige tijd terug in de flat van zijn vader om een roman te schrijven. Alles in het huis herinnert hem aan zijn ouders en naaste familieleden. Vooral de foto's die de vader maakte van mensen die hem dierbaar zijn, roepen herinneringen op. Uiteindelijk zullen de gezichten die de man aan het schrijfbureau om zich heen ziet, zijn roman in sterke mate bepalen. De stem van de vader is daarbij van grote invloed. Geert van Beek beschrijft mensen en situaties in een stijl die sterk poëtisch en suggestief is. Details worden fotografisch nauwkeurig vastgelegd in woorden die met grote zorg zijn gekozen. Tegelijkertijd zijn de portretten in 'Gezichten binnen handbereik' raadselachtig mooi, nergens zwart-wit van visie en gerangschikt in een hechte, boeiende structuur.
