De novellen van Inez van Dullemen fascineren ons door een geheim dat achter de woorden schuilt. Voor zover de verhalen iets gemeen hebben, is het, wat inhoud betreft, de gemeenschappelijkheid van een idee, dat de schrijfster onder het componeren van haar vertellingen beelden heeft, en dat in elk van deze geschiedenissen op de achtergrond trilt, merkbaar en voelbaar. het is de idee van de beoordeling, waardoor de mens kan worden aangeraakt: een plotselinge inspiratie, een onberedeneerde aanraking met iets dat op een wonder lijkt, en het misschien zelfs wel is, maar soms ook een drogreden, een nachtmerrie, die angst en wanhoop veroorzaakt.
