Toen in juli bij Penguin het e-book Pray verscheen, Nick Hornby's terugblik op het afgelopen voetbalseizoen in de Premier League, lag het voor de hand dat wij ons best zouden doen de Nederlandse rechten te bemachtigen. Nick is een oude vriend, in 1994 een van de eerste door ons benaderde schrijvers voor
Hard gras en sinds Fever Pitch (1992) heeft Hornby niet meer zo uitgebreid over voetbal geschreven.
In dit nummer staat een voorpublicatie uit het binnenkort onder het Hard gras logo te verschijnen e-book. Hornby schrijft in zijn bedrieglijk eenvoudige parlandostijl nog altijd even indrukwekkend goed en empathisch over voetbal als toen en wij zijn er trots op de Nederlandse tekst te mogen uitbrengen.
Nog meer goed nieuws uit Londen: op een feestje daar vertelde een van de aanwezige studenten aan een vriendin van Hard gras, dat hij bijna Nederlands was gaan studeren om ons voetbal beter te kunnen begrijpen. David Winner en Simon Kuper waren zijn helden en hij beheerde samen met een vriend een blog dat
heette. We lazen het blog en waren onder de indruk van de kwaliteit. Daarom vroegen we aan Samuel Goff en James Coleman om voor ons over het EK te schrijven.
Op zijn manier deed Herman Koch dat ook: hij leverde een geweldig stuk en bewijst hier tussen Engelsen dat zijn mooie kritieken in The Guardian en The Times voor het onlangs in Engeland verschenen The Diner zijn talenten als schrijver recht hebben gedaan.
Marcel van Roosmalen zette de zogenaamde Oranjegekte in het perspectief dat het verdient. Van Roosmalen lezen is je permanent afvragen: hoe doet hij het? Wat is het geheim van de grappigste schrijver van het land? Het antwoord ligt ergens tussen eenvoud en spelvreugde.
Hard gras en sinds Fever Pitch (1992) heeft Hornby niet meer zo uitgebreid over voetbal geschreven.
In dit nummer staat een voorpublicatie uit het binnenkort onder het Hard gras logo te verschijnen e-book. Hornby schrijft in zijn bedrieglijk eenvoudige parlandostijl nog altijd even indrukwekkend goed en empathisch over voetbal als toen en wij zijn er trots op de Nederlandse tekst te mogen uitbrengen.
Nog meer goed nieuws uit Londen: op een feestje daar vertelde een van de aanwezige studenten aan een vriendin van Hard gras, dat hij bijna Nederlands was gaan studeren om ons voetbal beter te kunnen begrijpen. David Winner en Simon Kuper waren zijn helden en hij beheerde samen met een vriend een blog dat
Op zijn manier deed Herman Koch dat ook: hij leverde een geweldig stuk en bewijst hier tussen Engelsen dat zijn mooie kritieken in The Guardian en The Times voor het onlangs in Engeland verschenen The Diner zijn talenten als schrijver recht hebben gedaan.
Marcel van Roosmalen zette de zogenaamde Oranjegekte in het perspectief dat het verdient. Van Roosmalen lezen is je permanent afvragen: hoe doet hij het? Wat is het geheim van de grappigste schrijver van het land? Het antwoord ligt ergens tussen eenvoud en spelvreugde.
