Voor dit fraaie boek heeft de auteur een jaar lang kriskras door Nederland gereisd. Hij overnachtte in alle zeventien hotels van de oer-Nederlandse hotelgroep Bilderberg. In de persoonlijke, licht verwonderende stijl van zijn column 'Man van de Wereld' (elke zaterdag in het Financieele Dagblad) bekijkt hij op welke manier geijkte begrippen als 'gastvrijheid' en 'persoonlijke aandacht' in de dagelijkse praktijk vorm krijgen. Aerden dineert in kastelen in Limburg, viert Oud en Nieuw in een landhuis in Friesland en ontdekt oude bospaden achter zakenhotels op de Veluwe. En passant ontsluiert hij ter plekke het mysterie van de Bilderberg-conferentie.
uit het boek:
Sommige plekken in Nederland danken hun naamsbekendheid vooral aan de filemeldingen.
Gorinchem is zo'n plaats. Net als Velsen en Muiderberg.
En Hoevelaken.
Hoevelaken: de moeder aller knooppunten, ooit. Berucht vanwege dagelijkse ellenlange files rond het klaverblad, dat alweer lang verbreed is. En vervolgens wereldberoemd in Nederland door de carnavalskraker 'Polonaise Hollandaise' (in 1982 alweer) waarin zanger Arie Ribbens het Randstedelijk volk oproept om 'bij Hoevelaken rechtsaf' te slaan om onder de rivieren terecht te komen.
Goed, Hoevelaken dus.
Iedereen kent het, maar wie is er wel eens geweest?
En dat is jammer.
Want Hoevelaken blijkt een echt dorp te zijn. Met eeuwenoude boerderijen, een enkele rotonde en vooral ook veel weggetjes die het weidse groen in slingeren.
Er is zelfs een Bos van Hoevelaken.
En een hotel.
Een hotel in Hoevelaken: drie oude hoeves die ooit met elkaar verweven zijn geraakt, aan een doodstille weg in een gehucht zonder drukbevolkt centrum, zonder musea, zonder uitgaansleven, zonder grote industrie en zonder luchthaven. En ook zonder oerbossen, zonder grote meren en zonder zandverstuivingen.
Een hotel voor mensen die nergens op afkomen, behalve op het hotel.
Mensen zoals ik, denk ik terwijl ik het parkeerterrein op rijd dat, gelegen tussen beschaafde nieuwbouwwoningen en volwassen plantsoenen, de opmaat vormt tot het bezoek.
Dit is geen typisch dorpshotel met drie kamers boven de toog in een omgebouwd herenhuis. Dit hotel lijkt eerder op soortgenoten in veel drukkere oorden, of juist in ondoordringbare bossen. Het is Een Echt Hotel, met hallen, gangen, zitjes, kamers met privéterrasjes, een wereldse bar en een restaurant met een eikenhouten vloer.
Deze boerderijen verbergen een aangename microkosmos, ontdek ik als ik de glazen deuren doorloop en de ontvangsthal in - een eigen wereld binnen de wereld. Dit dorpshotel sluit zich achter je als een oester en strekt zich vóór je tegelijkertijd behaaglijk uit.
En dat heeft, vermoed ik terwijl ik verder loop, alles te maken met de geweldige binnenplaats die ik meteen bij binnenkomst heb ontwaard. Een open ruimte is het die kennelijk precies tussen die drie oude boerderijen uitgespaard is gebleven. Op een beklinkerd terras staan stoelen en tafeltjes, er hangen Oostenrijkse hanggeraniums in manden langs de muren, druivenranken slingeren langs zinken daklijsten.
Vandaag schijnt ook nog eens een uitbundige zon op dit hart van het hotel, dat door openslaande deuren van allerlei kanten te betreden is.
Frankrijk in Hoevelaken.
Dat verwacht je niet.
uit het boek:
Sommige plekken in Nederland danken hun naamsbekendheid vooral aan de filemeldingen.
Gorinchem is zo'n plaats. Net als Velsen en Muiderberg.
En Hoevelaken.
Hoevelaken: de moeder aller knooppunten, ooit. Berucht vanwege dagelijkse ellenlange files rond het klaverblad, dat alweer lang verbreed is. En vervolgens wereldberoemd in Nederland door de carnavalskraker 'Polonaise Hollandaise' (in 1982 alweer) waarin zanger Arie Ribbens het Randstedelijk volk oproept om 'bij Hoevelaken rechtsaf' te slaan om onder de rivieren terecht te komen.
Goed, Hoevelaken dus.
Iedereen kent het, maar wie is er wel eens geweest?
En dat is jammer.
Want Hoevelaken blijkt een echt dorp te zijn. Met eeuwenoude boerderijen, een enkele rotonde en vooral ook veel weggetjes die het weidse groen in slingeren.
Er is zelfs een Bos van Hoevelaken.
En een hotel.
Een hotel in Hoevelaken: drie oude hoeves die ooit met elkaar verweven zijn geraakt, aan een doodstille weg in een gehucht zonder drukbevolkt centrum, zonder musea, zonder uitgaansleven, zonder grote industrie en zonder luchthaven. En ook zonder oerbossen, zonder grote meren en zonder zandverstuivingen.
Een hotel voor mensen die nergens op afkomen, behalve op het hotel.
Mensen zoals ik, denk ik terwijl ik het parkeerterrein op rijd dat, gelegen tussen beschaafde nieuwbouwwoningen en volwassen plantsoenen, de opmaat vormt tot het bezoek.
Dit is geen typisch dorpshotel met drie kamers boven de toog in een omgebouwd herenhuis. Dit hotel lijkt eerder op soortgenoten in veel drukkere oorden, of juist in ondoordringbare bossen. Het is Een Echt Hotel, met hallen, gangen, zitjes, kamers met privéterrasjes, een wereldse bar en een restaurant met een eikenhouten vloer.
Deze boerderijen verbergen een aangename microkosmos, ontdek ik als ik de glazen deuren doorloop en de ontvangsthal in - een eigen wereld binnen de wereld. Dit dorpshotel sluit zich achter je als een oester en strekt zich vóór je tegelijkertijd behaaglijk uit.
En dat heeft, vermoed ik terwijl ik verder loop, alles te maken met de geweldige binnenplaats die ik meteen bij binnenkomst heb ontwaard. Een open ruimte is het die kennelijk precies tussen die drie oude boerderijen uitgespaard is gebleven. Op een beklinkerd terras staan stoelen en tafeltjes, er hangen Oostenrijkse hanggeraniums in manden langs de muren, druivenranken slingeren langs zinken daklijsten.
Vandaag schijnt ook nog eens een uitbundige zon op dit hart van het hotel, dat door openslaande deuren van allerlei kanten te betreden is.
Frankrijk in Hoevelaken.
Dat verwacht je niet.
