In "Hermione betrapt" ontmoet de historicus Rudolf Reyniers tijdens een weemoedige nazomer in Parijs de dubbelgangster van het meisje dat hij in zijn jeugd heeft liefgehad. De titel van deze roman is een zinspeling op Shakespeare's "The Winter's Tale", in welk stuk koningin Hermione door haar gemaal gedurende twintig jaar als dood wordt beschouwd, totdat zij naar het rijk der levenden terugkeert...
In zijn essay "De zwanen van Stonehenge" vertelt Lampo over het ontstaan van deze roman : "Aanvankelijk had ik mij voorgenomen een vage, poëtisch geladen twijfel te laten bestaan over het "wie is wie?", zonder aan enig mythisch tweelingmotief te denken. Reyniers' twijfels omtrent de vraag of Denise Masurel en Désirée Chantraine een en dezelfde zijn, werden verklaard door een onjuist overlijdensbericht van zijn jeugdliefde. Haar terugkeer is dan ook geen terugkeer van dood naar leven - wat in een magisch-realistische roman niet tot de onmogelijkheden behoort - maar gewoon een wederontmoeting. Later werd het mij duidelijk dat zelfs mijn thrilleroplossing niets wezenlijks veranderde en dat ik "Hermione betrapt", of ik wilde of niet, aan het archetype van de eeuwige terugkeer moest toeschrijven."
Nooit is de weemoed geheel afwezig bij Hubert Lampo, maar "Hermione betrapt", peilend naar de mysterieuze achtergronden van het leven en de soms zo moeilijk te aanvaarden toevalligheden, is een zonnige, optimistisch eindigende roman.
In zijn essay "De zwanen van Stonehenge" vertelt Lampo over het ontstaan van deze roman : "Aanvankelijk had ik mij voorgenomen een vage, poëtisch geladen twijfel te laten bestaan over het "wie is wie?", zonder aan enig mythisch tweelingmotief te denken. Reyniers' twijfels omtrent de vraag of Denise Masurel en Désirée Chantraine een en dezelfde zijn, werden verklaard door een onjuist overlijdensbericht van zijn jeugdliefde. Haar terugkeer is dan ook geen terugkeer van dood naar leven - wat in een magisch-realistische roman niet tot de onmogelijkheden behoort - maar gewoon een wederontmoeting. Later werd het mij duidelijk dat zelfs mijn thrilleroplossing niets wezenlijks veranderde en dat ik "Hermione betrapt", of ik wilde of niet, aan het archetype van de eeuwige terugkeer moest toeschrijven."
Nooit is de weemoed geheel afwezig bij Hubert Lampo, maar "Hermione betrapt", peilend naar de mysterieuze achtergronden van het leven en de soms zo moeilijk te aanvaarden toevalligheden, is een zonnige, optimistisch eindigende roman.
