Hector Goetinck. Hij werd geboren op 5 maart 1886 in de materniteit van Brugge en overleed er in het ziekenhuis op 26 juni 1943. Een bombardement in de Tweede Wereldoorlog werd hem noodlottig. Van Brugge tot Brugge. En tot Brussel, Parijs, Milaan, Rome, Londen en Manchester. Zelfs tot in Montevideo toe. En toch bleef voor hem zijn Heist-aan-Zee de navel van zijn wereld. Daar lagen zijn wortels, daar voelde hij zich thuis.
In ‘zijn wereld’ had hij een bijzonder bewogen leven geleid. Vanuit de duinen van zijn geliefde stranddorp Heist-aan-Zee. Die zee bleef altijd in hem zitten. Hij hield van de wind, al was het maar om er – ook vaak figuurlijk – tegen op te boksen. Het sterkte zijn eigenzinnigheid en die dreef hem tot grootse prestaties.
En in dat bijzonder bewogen leven toonde hij zich telkens van zijn meest ondernemende kant. Tegelijk vulde hij met zijn karakter de kleedkamer, zoals het gezegde luidt. Een eigenaardige combinatie van verantwoordelijkheidszin, fratsenmakerij én diepmenselijkheid. Dat kenmerkte zijn persoonlijkheid.
Hector Goetinck durfde nieuwe initiatieven aan, met het nodige zelfvertrouwen en altijd hoop op de goede afloop. De mislukking nam hij erbij, hij startte met nieuwe moed en dito inzichten. Een innoverende mens, die vaak de spreekwoordelijke eerste steen in de rivier verlegde. Hij tilde Club Brugge op van provincieclub tot landskampioen in 1920. Bij zijn eerste interlands speelde de nationale ploeg onder zijn impuls zo sterk dat de bijnaam ‘Diables Rouges’ werd geboren: na een 0-5 in Parijs tegen Frankrijk en een 5-0 tegen Nederland in Antwerpen in dezelfde aprilweek 1906.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog was hij de motivator achter het idee ‘The Front Wanderers’: Rode Duivels die achter het oorlogsfront benefietmatchen speelden tegen Britse, Franse en Italiaanse topclubs ten voordele van de Belgische vluchtelingen en de soldaten aan de IJzer. Goetinck trommelde ze met zijn motorfiets op om onder zijn leiding te trainen. En liet zich door niets tegenhouden, al vlogen de granaten hem om het hoofd. The Front Wanderers werden een begrip in het internationale voetbal.
In 1920 werd België in Antwerpen olympisch voetbalkampioen – de Europese media doopten de Duivels zelfs tot eerste wereldkampioen – dankzij de basis van The Front Wanderers. Zij het zonder sterspeler Goetinck, ondanks het feit dat hij zijn beste seizoen had gespeeld als gangmaker van Club Brugge bij het eerste kampioenschap.
Tegenslagen hielden hem niet tegen. Tien jaar later stond hij aan het roer van de Rode Duivels: als eerste Belgische bondscoach! En dankzij hem met deelname aan de eerste twee wereldkampioenschappen: in Uruguay 1930 en Italië 1934.
Intussen had hij naast het voetbal niet stil gezeten. Hij opende een hotel in zijn thuishaven en werd namens de liberale partij tot burgemeester verkozen. Tijdens de dramatische jaren van Wereldoorlog II toonde hij meermaals zijn groot hart voor medeburgers die zich in ellendige leefomstandigheden bevonden. En zijn moed ten aanzien van de Duitse bezetter. Daarvan getuigen zijn verhalen uit zijn nog niet gepubliceerde dagboeken. Daarnaast ontpopte hij zich tot een rasverteller, zoals blijkt uit de talrijke humoristische anekdotes in de boeken over zijn voetbalcarrière. Al is daar het levensverdriet ook altijd aanwezig: in een ontroerende passage beschrijft hij de laatste uren van Dominique Baes, slachtoffer van een Duitse kogel tijdens de Eerste Wereldoorlog. Hij noemde de centrale verdediger van stadsrivaal Cercle Brugge een van zijn beste vrienden.
Die vriendschapsbanden overstegen bij hem de sportieve – groen-zwart versus blauw-zwart - en ook levensbeschouwelijke – katholiek tegen vrijzinnig – tegenstellingen. Want vrijzinnig was hij altijd geweest, in de letterlijke zin van het woord: een vrijdenker, tegen de zeewind in. Zoals een goede inwoner van Heist-aan-Zee betaamt. Hector Goetinck.
In ‘zijn wereld’ had hij een bijzonder bewogen leven geleid. Vanuit de duinen van zijn geliefde stranddorp Heist-aan-Zee. Die zee bleef altijd in hem zitten. Hij hield van de wind, al was het maar om er – ook vaak figuurlijk – tegen op te boksen. Het sterkte zijn eigenzinnigheid en die dreef hem tot grootse prestaties.
En in dat bijzonder bewogen leven toonde hij zich telkens van zijn meest ondernemende kant. Tegelijk vulde hij met zijn karakter de kleedkamer, zoals het gezegde luidt. Een eigenaardige combinatie van verantwoordelijkheidszin, fratsenmakerij én diepmenselijkheid. Dat kenmerkte zijn persoonlijkheid.
Hector Goetinck durfde nieuwe initiatieven aan, met het nodige zelfvertrouwen en altijd hoop op de goede afloop. De mislukking nam hij erbij, hij startte met nieuwe moed en dito inzichten. Een innoverende mens, die vaak de spreekwoordelijke eerste steen in de rivier verlegde. Hij tilde Club Brugge op van provincieclub tot landskampioen in 1920. Bij zijn eerste interlands speelde de nationale ploeg onder zijn impuls zo sterk dat de bijnaam ‘Diables Rouges’ werd geboren: na een 0-5 in Parijs tegen Frankrijk en een 5-0 tegen Nederland in Antwerpen in dezelfde aprilweek 1906.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog was hij de motivator achter het idee ‘The Front Wanderers’: Rode Duivels die achter het oorlogsfront benefietmatchen speelden tegen Britse, Franse en Italiaanse topclubs ten voordele van de Belgische vluchtelingen en de soldaten aan de IJzer. Goetinck trommelde ze met zijn motorfiets op om onder zijn leiding te trainen. En liet zich door niets tegenhouden, al vlogen de granaten hem om het hoofd. The Front Wanderers werden een begrip in het internationale voetbal.
In 1920 werd België in Antwerpen olympisch voetbalkampioen – de Europese media doopten de Duivels zelfs tot eerste wereldkampioen – dankzij de basis van The Front Wanderers. Zij het zonder sterspeler Goetinck, ondanks het feit dat hij zijn beste seizoen had gespeeld als gangmaker van Club Brugge bij het eerste kampioenschap.
Tegenslagen hielden hem niet tegen. Tien jaar later stond hij aan het roer van de Rode Duivels: als eerste Belgische bondscoach! En dankzij hem met deelname aan de eerste twee wereldkampioenschappen: in Uruguay 1930 en Italië 1934.
Intussen had hij naast het voetbal niet stil gezeten. Hij opende een hotel in zijn thuishaven en werd namens de liberale partij tot burgemeester verkozen. Tijdens de dramatische jaren van Wereldoorlog II toonde hij meermaals zijn groot hart voor medeburgers die zich in ellendige leefomstandigheden bevonden. En zijn moed ten aanzien van de Duitse bezetter. Daarvan getuigen zijn verhalen uit zijn nog niet gepubliceerde dagboeken. Daarnaast ontpopte hij zich tot een rasverteller, zoals blijkt uit de talrijke humoristische anekdotes in de boeken over zijn voetbalcarrière. Al is daar het levensverdriet ook altijd aanwezig: in een ontroerende passage beschrijft hij de laatste uren van Dominique Baes, slachtoffer van een Duitse kogel tijdens de Eerste Wereldoorlog. Hij noemde de centrale verdediger van stadsrivaal Cercle Brugge een van zijn beste vrienden.
Die vriendschapsbanden overstegen bij hem de sportieve – groen-zwart versus blauw-zwart - en ook levensbeschouwelijke – katholiek tegen vrijzinnig – tegenstellingen. Want vrijzinnig was hij altijd geweest, in de letterlijke zin van het woord: een vrijdenker, tegen de zeewind in. Zoals een goede inwoner van Heist-aan-Zee betaamt. Hector Goetinck.
