‘Het blijft toch familie’ is een ontroerende en hilarische maar bovenal geestige familiekroniek. In spitse dialogen toont Holman hoe hij en zijn ouders voortdurend met elkaar praten, maar elkaar toch niet verstaan. Holmans ouders hebben een oorlogsverleden. Beiden zaten in Japans krijgsgevangenschap. Nakomertje Theodor begrijpt aanvankelijk niet waarom de oorlog thuis maar niet is afgelopen, maar komt er mettertijd achter dat ook hij een heftige strijd moet voeren.
‘Een geestige analyticus van de eigen treurigheid, een grootmeester van de ruzie. Zijn familiekroniek beweegt zich tussen zinderende haat en onpeilbare liefde, tussen afrekening en eerbetoon. Het is juist die tegenstrijdigheid waarmee Holman indruk maakt. Met ‘Het blijft toch familie’ heeft hij een monument voor zijn vader en zijn moeder opgericht.’ – De Zwolse Courant
‘Knap. Zo schrijven. (…) In vierhonderd bladzijden gegarandeerd twintig keer hardop lachen, 45 glimlachjes, twaalf weggeslikte brokken en vier maal grienen.’ – De Limburger
‘Een prachtig, geestig, zeer schrijnend en volkomen authentiek beeld over de verwerking van onpeilbaar leed.’ – Kees ’t Hart in Leeuwarder Courant
‘Een geestige analyticus van de eigen treurigheid, een grootmeester van de ruzie. Zijn familiekroniek beweegt zich tussen zinderende haat en onpeilbare liefde, tussen afrekening en eerbetoon. Het is juist die tegenstrijdigheid waarmee Holman indruk maakt. Met ‘Het blijft toch familie’ heeft hij een monument voor zijn vader en zijn moeder opgericht.’ – De Zwolse Courant
‘Knap. Zo schrijven. (…) In vierhonderd bladzijden gegarandeerd twintig keer hardop lachen, 45 glimlachjes, twaalf weggeslikte brokken en vier maal grienen.’ – De Limburger
‘Een prachtig, geestig, zeer schrijnend en volkomen authentiek beeld over de verwerking van onpeilbaar leed.’ – Kees ’t Hart in Leeuwarder Courant
