'In alle bomen hangen voorstellingen,' merkt de moeder kort voor haar dood op, als ze door het raam van haar bejaardenflat naar buiten kijkt. 'En alles speelt tegelijkertijd.' De naderende dood van haar moeder zet de dochter aan het denken: 'We hebben geen contact. Nooit gehad. Niet dat we ruzie hebben. Ook nooit gehad.' Ze kijkt terug op haar leven, haar jeugd met haar moeder natuurlijk, maar ze doorleeft ook voor het eerst het verdriet om haar overleden vader 'die ergens achter-boven mijn moeder hing. Onbereikbaar.' Ze overdenkt het kortstondige huwelijk met haar eerste liefde, de schilder Laurens, haar eigen moederschap, het gevoel van tekortschieten. Haar zoon is net het huis uit en zegt in een emotionele uitbarsting: 'je zag me niet.' Ina Bouman smeedt al deze gevoelens, herinneringen, bespiegelingen en belevenissen samen tot een indringende, ontroerende roman.
