‘Tien jaar geleden, op die dag, heb ik mijn ouders voor het laatst gezien. Ik ben sindsdien van telefoonnummer veranderd, van huis, van continent, ik heb een onneembare muur opgetrokken, ik heb een oceaan tussen ons in geplaatst. Het waren de beste tien jaar van mijn leven.’
Kun je je vader en moeder in de steek laten? Kun je hun voordeur dichtsmijten, de trap aflopen en besluiten dat je ze nooit meer wilt zien? Nadat hij zich tien jaar heeft onttrokken aan de uitputting van een subtiel, alles doordringend huiselijk geweld, kan een zoon eindelijk omkijken en vertellen over zijn ongelukkige familie. En zo viert hij een hartverscheurend jubileum: zonder mensen te beschuldigen en zonder mensen te redden, en met een stem die ‘schandalig kalm’ klinkt, zoals Emmanuel Carrère de meedogenloze kracht ervan aanduidt.
Het jubileum is op de eerste plaats een roman van bevrijding, die het totalitarisme van het gezin blootlegt. Het boek verwondt ons met zijn eerlijkheid, ontwapent ons met zijn oprechtheid, maakt ons weerloos met zijn waarheid.
Kun je je vader en moeder in de steek laten? Kun je hun voordeur dichtsmijten, de trap aflopen en besluiten dat je ze nooit meer wilt zien? Nadat hij zich tien jaar heeft onttrokken aan de uitputting van een subtiel, alles doordringend huiselijk geweld, kan een zoon eindelijk omkijken en vertellen over zijn ongelukkige familie. En zo viert hij een hartverscheurend jubileum: zonder mensen te beschuldigen en zonder mensen te redden, en met een stem die ‘schandalig kalm’ klinkt, zoals Emmanuel Carrère de meedogenloze kracht ervan aanduidt.
Het jubileum is op de eerste plaats een roman van bevrijding, die het totalitarisme van het gezin blootlegt. Het boek verwondt ons met zijn eerlijkheid, ontwapent ons met zijn oprechtheid, maakt ons weerloos met zijn waarheid.
