Als haar zus zich tijdens een sombere periode in zwijgen hult vraagt ze aan Miriam Toews of ze haar brieven wil schrijven. Met in haar fietstas de favoriete lp van haar zus, Blue van Joni Mitchell, stuurt ze brieven over haar rampzalige vakantie met haar eerste vriendje. Ze blijft het doen, dat schrijven, ook als haar zus er niet meer is. In een afwisselend peilloze en vlinderlichte toon onderzoekt Toews de grillen van het geheugen en het fundamentele verschil tussen hen die spreken en hen die zwijgen.
‘Waarom schrijf je?’ Het lijkt een simpele vraag maar bij iedere poging tot een antwoord struikelt Toews over haar complexe familiegeschiedenis. De vraag die ze zich stelt verandert gaandeweg in: wat maakt het leven zo onweerstaanbaar en ondraaglijk tegelijk? En hoe overleef je het leven?
In deze memoir toont Toews zich op haar best: niemand kan zo geestig schrijven over zo’n gitzwart onderwerp.
‘Waarom schrijf je?’ Het lijkt een simpele vraag maar bij iedere poging tot een antwoord struikelt Toews over haar complexe familiegeschiedenis. De vraag die ze zich stelt verandert gaandeweg in: wat maakt het leven zo onweerstaanbaar en ondraaglijk tegelijk? En hoe overleef je het leven?
In deze memoir toont Toews zich op haar best: niemand kan zo geestig schrijven over zo’n gitzwart onderwerp.
