Nadat zij in Terug naar Neerpelt schreef over haar bewonderde en verguisde broer Fonny, duikt Lieve Joris in Hildeke opnieuw in haar familiegeschiedenis. Deze keer richt zij de blik op haar jongere zus, ‘dat andere uiterste op de schaal van het menselijk tekort’, die het downsyndroom heeft en na de dood van haar ouders onder de hoede komt van haar broers en zussen. Hildeke heeft een ‘zingend hartje’, waardoor ze alom geliefd is, maar beschikt ook over een feilloze antenne voor goed en kwaad.
Met liefde en humor portretteert Lieve Joris de grote Vlaamse familie die ze op haar negentiende ontvluchtte en waar ze, door de toenemende zorg voor haar ouders en voor Hildeke, naar terug wordt gezogen. Terwijl het schuldgevoel over haar jarenlange afwezigheid knaagt, steken oude familiespanningen de kop op. Maar Hildeke houdt hen tot het einde toe bij elkaar.
Met liefde en humor portretteert Lieve Joris de grote Vlaamse familie die ze op haar negentiende ontvluchtte en waar ze, door de toenemende zorg voor haar ouders en voor Hildeke, naar terug wordt gezogen. Terwijl het schuldgevoel over haar jarenlange afwezigheid knaagt, steken oude familiespanningen de kop op. Maar Hildeke houdt hen tot het einde toe bij elkaar.
