De moeder van Gijs van Middelkoop is ziek. Volgens de één heeft ze een variant van de ziekte van Parkinson, volgens de ander lijdt ze aan dementie. Samen met zijn zus verzorgt Gijs zijn moeder.
In dit openhartige boek beschrijft hij op tragikomische manier hun zoektocht in de vaak absurde wereld van ziekenhuizen, verpleeghuizen en thuiszorg. Een somber verhaal is het niet – ondanks alle verdriet valt er ook genoeg te lachen. Het devies is: ga nooit liggen voor je bent gevallen.
Ik ging bij m’n moeder langs. Ze zat aangekleed en met natte haren tevreden in de woonkamer, het zonnetje op de bol.
‘En hoe was het zo de eerste keer met de thuiszorg, hoe laat waren ze er?’
‘Half acht,’ zei m’n moeder tevreden.
‘Je hebt zelfs gedoucht,’ constateerde ik.
‘Ja.’
Ze zweeg even en keek me toen ondeugend aan.
‘Het was een jongen,’ zei ze, niet zonder trots.
In dit openhartige boek beschrijft hij op tragikomische manier hun zoektocht in de vaak absurde wereld van ziekenhuizen, verpleeghuizen en thuiszorg. Een somber verhaal is het niet – ondanks alle verdriet valt er ook genoeg te lachen. Het devies is: ga nooit liggen voor je bent gevallen.
Ik ging bij m’n moeder langs. Ze zat aangekleed en met natte haren tevreden in de woonkamer, het zonnetje op de bol.
‘En hoe was het zo de eerste keer met de thuiszorg, hoe laat waren ze er?’
‘Half acht,’ zei m’n moeder tevreden.
‘Je hebt zelfs gedoucht,’ constateerde ik.
‘Ja.’
Ze zweeg even en keek me toen ondeugend aan.
‘Het was een jongen,’ zei ze, niet zonder trots.
