Er gebeurt nooit wat, Belgen winnen de laatste tijd zelden grote wedstrijden, nog gezwegen over het altijd op de loer liggende dopingspook. Dus ja, waarom nog naar wielrennen kijken anno 2019? Ook Matthias Vangenechten kent de excuses om wielrennen maar niks te vinden. In een schalkse stijl betoogt hij dat niet het wielrennen maar de wielerbeleving in crisis is. Gelukkig voelt hij zich niet te verheven om de lezer een alternatieve zienswijze aan te reiken. Het gaat wellicht wat ver om te zeggen dat hij de wielerbeleving heruitvindt, hoewel. Het hemeltergende chauvinisme, de kwalijke spektakelzucht, de oppervlakkige personencultus, de valse heroïek, er zullen heilige huisjes sneuvelen. Omdat het niet anders gaat. Niet met weerbarstigheid als beoogd doel, maar uit algehele noodzaak. Opdat u aan het eind van dit werkje de kunst van het kijken naar wielrennen volmaakt beheerst. Matthias Vangenechten (1992) is in de eerste en de laatste plaats wielerliefhebber. Hij werd groot met Lance Armstrong, Marco Pantani, Frank Vandenbroucke, Johan Museeuw, Riccardo Riccò, Jan Ullrich en Richard Virenque. Je kunt niet zeggen dat hem dat niet heeft beïnvloed. Hij tweet als @vremdetweet, houdt de satirische blog The Vremde Mirror en schrijft ook voor de Nederlandse wielerblog Het is Koers.
