Krachtige beelden en een intieme, sterk emotioneel geladen toon. Gedichten van Ineke Holzhaus zijn op een doelbewuste manier uiterst beheerst, zowel naar de inhoud als naar de vorm. Zij kiest eerder voor de volzin, dan voor allerlei taalontregelende fratsen. Maar onder dit ingehouden, welgemoede en vitale oppervlak voel ik een grote melancholie, en een grote betrokkenheid, een groot mededogen voor al het ons omringende – van een vroege ochtend, vogels, een tuin, de zee of de stad, tot vooral de mensen temidden van dit alles: een circusartieste, een oude buurman, een jong meisje dat ‘haar borsten hoog over straat draagt’, een overleden moeder. Een mooie, precieze, afgewogen, maar daarom niet minder persoonlijke, intense en liefdevolle stem.” (Erik Menkveld)
“Een laat debuut van iemand die al zo lang leeft in poëzie, die haar debuut als het ware overslaat omdat haar poëzie volgroeid is en zij haar eigen toon al gevonden heeft. Het is intieme, evenwichtige, rustige, bescheiden poëzie die tegelijkertijd aanvaardend en onderhuids gepassioneerd is.“ (Willem Jan Otten)
“Een laat debuut van iemand die al zo lang leeft in poëzie, die haar debuut als het ware overslaat omdat haar poëzie volgroeid is en zij haar eigen toon al gevonden heeft. Het is intieme, evenwichtige, rustige, bescheiden poëzie die tegelijkertijd aanvaardend en onderhuids gepassioneerd is.“ (Willem Jan Otten)
