Ofschoon hij ronduit toegeeft dat zijn generatie er een is van slapjanussen en huismussen die liever over het net surfen dan de zeilen te hijsen en het anker te lichten, besloot de Britse journalist Tim Moore niettemin een expeditie te ondernemen die hem terug zou voeren naar de dagen van zijn stoere voorzaten, toen echte mannen nog gevaren trotseerden. 'IJspegels aan mijn snor' is het hilarische en onvergetelijke verslag van die expeditie. Moore nam als voorbeeld en gids een vooraanstaand avonturier uit het Victoriaanse Engeland, Lord Dufferin genaamd. Meer dan een eeuw eerder had Dufferin, vergezeld van zijn aan een gebrekkige spijsvertering lijdende bediende Wilson, getoond uit welk hout hij was gesneden door het hoge noorden te bedwingen en daar een uiterst succesvol boek over te schrijven. Slechts gewapend met zijn vlijmscherpe humor - en niet te vergeten zijn pillen tegen zeeziekte - wordt onze bleke stedeling geconfronteerd met geestverlammende kou, bloeddorstige ijsberen, een konvooi wedergeboren Vikingen en misschien nog wel het meest huiveringwekkend van alles: haringpap. Al spoedig begint Moore zich steeds meer te identificeren met Dufferins bediende Wilson. Als hij zichzelf niet op de hak neemt door de zoveelste demonstratie van onwetendheid en onkunde, toont Moore een scherp oog voor de plaatselijke flora en fauna, waarbij hij de lezer deelgenoot maakt van de wonderlijke pracht van dit ontstellend onherbergzame gebied. Uiteindelijk leert hij deze les uit zijn arctische omzwervingen: er zijn plaatsen waar de mens eenvoudig niets te zoeken heeft. Maar tevens slaagt hij erin te bereiken wat slechts aan de grootste reisschrijvers voorbehouden is: hij geeft je het gevoel dat je er geweest bent, ook al ben je blij dat je die reis niet zelf hebt hoeven ondernemen.
