Joseph Blaes - dik bebaard, excentriek, goedmoedig en vereenzaamd - verkommert het grootste deel van zijn bestaan met een molensteen, genaamd Lutgarde, rond de nek. Na haar dood besluit hij in de herfst van zijn leven eindelijk zijn magnum opus op te starten: Uitgeverij Blaes. Vanuit een oubollig dakappartement biedt de slechtziende Joseph amateurschrijvers de kans om hun schrijfsels onder de ogen van een publiek te krijgen. Tot hij onverwacht hulp krijgt van de mysterieuze Saskia. In de staart van het leven zit soms de meeste inspiratie.
Ik denk dat het zal regenen als ik doodga brengt enerzijds een tragikomische karakterschets van Joseph Blaes. Anderzijds lees je over zijn schouder mee met Het Eindige, een bevreemdend manuscript dat hem continu confronteert met ongemakkelijke, bizarre en kolderieke taferelen die zich na de dood kunnen afspelen. Maak kennis met slotenmakers uit de middeleeuwen, trekgrage tandartsen, een bizarre duikbril, snauwende viervoeters en een hoogst bizarre wedstrijd op een Alpencol.
Mensen denken maar al te vaak vanuit een 'wat als'-insteek, maar dat lost niets op, het herschrijft geen verledens en wist niets uit.
Het is wat het is.
