Jaren geleden vond documentairemaker Willy Lindwer bij het oud papier een bundel met tweehonderd brieven, die afkomstig bleken van vervolgde Joden uit Duitsland, Oostenrijk en Tsjechoslowakije. Ze smeekten de Joodse gemeente in Amsterdam massaal om ze een uitweg te bieden, maar die kon niets voor ze betekenen. De landsgrenzen sloten zich eind jaren dertig meer en meer voor de Joden van Europa. De brieven schetsen een hartverscheurend beeld van hun levensbedreigende omstandigheden.
Historica Aline Pennewaard onderzocht wat er met de schrijvers gebeurde nadat zij hun wanhoopsbrief hadden verstuurd. ‘Ik weet me geen raad’ toont een breed scala aan verhalen die op ingrijpende wijze inzichtelijk maken hoe dat in zijn werk ging. Lukte het ze om tijdig uit Europa weg te komen? Of vielen ze ten prooi aan de vernietigingsmachine van de nazi’s?
In deze tijd, waarin vlucht en emigratie opnieuw centrale thema’s zijn in het maatschappelijk debat, maakt dit boek de menselijke kant van de zaak zichtbaar: een kant die helaas maar al te vaak wordt vergeten.
Historica Aline Pennewaard onderzocht wat er met de schrijvers gebeurde nadat zij hun wanhoopsbrief hadden verstuurd. ‘Ik weet me geen raad’ toont een breed scala aan verhalen die op ingrijpende wijze inzichtelijk maken hoe dat in zijn werk ging. Lukte het ze om tijdig uit Europa weg te komen? Of vielen ze ten prooi aan de vernietigingsmachine van de nazi’s?
In deze tijd, waarin vlucht en emigratie opnieuw centrale thema’s zijn in het maatschappelijk debat, maakt dit boek de menselijke kant van de zaak zichtbaar: een kant die helaas maar al te vaak wordt vergeten.
