Mijn moeder zat vaak vol energie, maar soms was er ook bedruktheid. Alsof er iets over haar heen lag. Een deken, misschien. Ze zei het niet in woorden, maar je zag het wel, die andere jas. Dan zat er een frons in haar gezicht, en leken haar ogen minder groot, alsof het niet meer lukte om met een open blik te kijken. Ik geloof niet dat je de dingen van de ene op de andere dag niet meer schitterend vindt. Ik geloof dat het erin sluipt, zo tergend langzaam dat je het zelf niet doorhebt.
Als Sanne 25 jaar is, krijgt ze haar ‘erfenis’ cadeau: een aantal korrelige VHS-opnames, gedigitaliseerd door haar vader. Zo ziet ze haar moeder, die al tien jaar overleden is, weer in beweging. Zingend, lachend en treurig aan de tuintafel. Dit is inderdaad een erfenis, denkt Sanne, maar niet zoals mijn vader het bedoelde.
Ik weet zeker dat het liefde was is een liefdevolle reconstructie van opgroeien zonder moeder en bovenal een confronterende bevraging, want hoe beïnvloedt de ene relatie de andere? Dit werk biedt een intieme blik in het hoofd van iemand die dat probeert te begrijpen. In deze meeslepende memoires over het verlangen om gezien te worden, over verliezen en weer terugvinden, raakt Sanne van Rij tal van menselijke snaren.
Sanne van Rij (1996) studeerde aan de School voor Journalistiek. Ze schreef voor onder meer De Correspondent, Volkskrant Magazine en ELLE over de menselijke psyche, rouw en relaties.
