Ruth zit in het laatste jaar van haar opleiding aan het conservatorium. Ze speelt niet alleen cello. Ze ádemt cello. Toch is dat niet goed genoeg. Wanneer Hannah, haar docent, een betere muzikant uit Ruth naar boven probeert te halen, raakt ze een meer dan gevoelige snaar, bij haar leerling én bij zichzelf. Nele Baplu (°1983) schreef met Jij bent mijn vingers een zintuiglijke roman, waarin naast muziek vooral de stilte spreekt.
Een bijzonder boekje met een bijzonder verhaal, uitgespreid als een ragfijn weefsel van gevoelens en realiteit, kunst en werkelijkheid, spanning en rust, vreugde en pijn, twijfel en verlangen, zó mooi en beeldend poëtisch verwoord, met daar doorheen een zijden draad, die de generaties verbindt… Een aanrader voor ‘bijzonder’ leesgenot!
Ik heb genoten van dit korte, mooie tot de verbeelding sprekende verhaal en heb het in één ruk uitgelezen. Vooral het eerste deel, hoe je beetje per beetje te weten komt, waarom het hoofdpersonages worstelt met het verleden, zorgt ervoor dat het verhaal je niet loslaat. Het eerste boek van Nele ga ik nu zeker ook lezen en ik kijk al uit naar een derde.
Jij bent mijn vingers van Nele Baplu is opnieuw een schot in de roos. Het is een meeslepend verhaal dat poëtisch verteld wordt, de beeldende scènes trekken je mee in het verhaal. Dankzij het taalgebruik en stiltes wordt er een zekere spanning opgebouwd. Zeker een aanrader om te lezen! Een mooi cadeau voor de feestdagen!
Na "En toen begon de zee te zingen" was ik nieuwsgierig naar het tweede boek van Nele Baplu. De stijl leunt zeker aan bij het vorige boek, maar de taal is nog meer uitgepuurd en ook hier zijn er onverwachte plotwendingen die maken dat je dit kleinood (80 p.) in één keer wil uitlezen. Een aanrader!