Joseph Roth schreef het essay Joden op drift in 1927 als een ode aan de verdreven mensen uit zijn geboortestreek Galicië, nu deels Polen en Oekraïne. Tien jaar later voegde hij een hoofdstuk toe over de situatie van de joden in Duitsland, waar inmiddels de nazi’s aan de macht waren gekomen. Een liefdevolle, vaak ook ironische schets van de Oost-Europese joodse cultuur, maar bovenal ook van de lijdensweg van de emigratie en het leven van de gevluchte joden.
In zijn voorwoord schrijft hij: ‘De auteur koestert de dwaze hoop dat er nog lezers zijn bij wie het niet nodig is de Oost-Europese joden te verdedigen. Lezers die respect hebben voor leed, voor menselijke waardigheid en voor het vuil dat overal het leed begeleidt. West-Europeanen die op hun schone matrassen niet trots zijn, die voelen dat ze uit het oosten veel te ontvangen zouden hebben en die misschien weten dat uit Galicië, Rusland, Litouwen en Roemenië belangrijke mensen en belangrijke ideeën komen.’
