Tien jaar lang was Riana Scheepers met andere dingen bezig: ze runde een schrijfschool, knapte een wijnboerderij op, schreef kinderboeken en alfabetiseerde de vrouwen en kinderen op haar ¿plaas¿. Het maakte haar nieuwe verhalen indringender, doorleefder en gaf ze meer scherpte en ironie. Haar vrouwenfiguren zijn elk op hun manier sterk en raken je ziel. Ze leven in een overgangsgebied: tussen twee levens, tussen twee tijden en zelfs tussen twee werelden. De vrouw die naar Namibië verhuist moet leren leven met de droogte die ook haar moederschoot lijkt te verdorren. De vrouw die de greppel naast haar huis van braambossen bevrijdt, moet met het verleden in het reine komen. En zij die de wijnboerderij runt, probeert de vrouwen te doorgronden die voor haar druiven plukken. Gaat het wel steeds over een andere vrouw of eigenlijk telkens over dezelfde?
