Toen Thomas Geve in 1943 in Auschwitz aankwam was hij pas 13. Hij werd onmiddellijk van zijn moeder gescheiden, maar niet zoals de andere kinderen zonder pardon vergast, omdat hij zich meteen aanmeldde als arbeitsgeschikte volwassene. Thomas zou 22 maanden opgesloten blijven, eerst in Auschwitz en later in Buchenwald, waar hij in 1945 door de geallieerden werd bevrijd. Te zwak om na zijn vrijlating te vertrekken bleef hij nog een aantal weken in Buchenwald om aan te sterken. Daar legde hij zijn herinneringen aan het dagelijkse kampleven vast in tekeningen, die hij maakte met een paar stokjes kleurpotlood op achtergelaten registratieformulieren van de SS. Thomas was toen 16 jaar oud en kon nog nauwelijks lezen en schrijven. Pas veel later kon hij de kracht opbrengen zijn gruwelijke ervaringen ook in woorden vast te leggen. Op hartverscheurende wijze vertelt hij over de belangrijkste gebeurtenissen uit zijn kamptijd: over het onmenselijk zware werk en de uithongering; de 15 seconden durende ontmoeting met zijn moeder; zijn vriendschap met anderen; en tenslotte een hongertocht half Duitsland door, te voet in ijskoud winterweer. De tekeningen die in dit boek zijn opgenomen bezitten een hulpeloze, kinderlijke charme, maar beschrijven verrassend volledig en nuchter de afgrijselijke waarheid over het leven in de concentratiekampen, waar wanhoop en verdriet, onderdrukking en moord aan de orde van de dag waren. Thomas Geve is een pseudoniem
