'Kinders, zo noemde Ma ons, de kinderen' schrijft Eric de Kuyper in dit boek, waarin hij met de kleine Olivia en haar broertje Victor aan de hand door de wereld van het kind meandert. Net als de oude, eigenzinnige kinderloze oom in het kinderboek van Frances Hodgson Burnett, Little Lord Fauntleroy krijgt hij ongevraagd een paar 'kinders' toegewezen. Voor hen zorgend ziet hij zich met de ouderlijk verantwoordelijkheid geconfronteerd. De omgang met de kinderen roept in hem het kind wakker dat hij zelf eens was, en inspireert hem tegelijk tot overpeinzingen over het kind en zijn precaire positie in de wereld van de volwassenen, over het spel en over wat het kind ons leert. 'Kinders stellen onverbiddelijk dingen aan de orde die je zelf allang als onwrikbare waarheden beschouwt.'
