Kleine Dood lijdt eronder dat de mensen die hij moet halen steeds zo van hem schrikken. 'Altijd hetzelfde liedje!' Hij is dan ook verbijsterd als een meisje oprecht blij is met zijn komst. Ze was zo ziek en had zoveel pijn! Door de vrolijkheid van het meisje wordt Kleine Dood zich ervan bewust dat hij ook een kind is. De twee sluiten vriendschap. In het vervolg gaan ze sámen de mensen halen. 'Als ze de lieve glimlach van het meisje zien zijn de mensen niet meer bang.' Aan de hand van dit eenvoudige, warme verhaal laat Kitty Crowther zien dat de dood niet altijd beangstigend is, maar zelfs een goede vriend kan zijn.
